Van bizons naar walvissen

Als we op dinsdagochtend vertrekken vanuit Yellowstone is het plan om binnen 2 dagen in Seattle te zijn. We hebben voor vrijdagochtend een boottripje gereserveerd vanuit Port Townsend om walvissen en orka’s te spotten en tot die tijd zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen.

De teller heeft inmiddels al 2500 Miles aangetikt, meer dan we de vorige keer in 3 weken bij het rondje Zuidwest Amerika nodig hadden... Het is prachtig weer als we vertrekken en het eerste stukje van de tocht neemt ons mee door een mooi stukje Montana, met ranches en mooie huizen aan het water. Wat een ruimte hebben deze mensen toch hier. Het is overal prachtig groen, in de verte ligt sneeuw op de bergtoppen en het rijden gaat lekker snel. Voor de lunch besluiten we te picknicken bij een rest area langs de snelweg, met onze kleedjes gaan we in het gras zitten om wat broodjes te eten. Finn wil ook graag voetballen hier, maar het gras ligt bezaaid met hondenpoep dus niet zo fijn en fris. Omdat het wel echt heel lekker weer is besluiten we een langere pauze in te lassen rond etenstijd zodat we daarna nog een paar uur kunnen rijden. Oorspronkelijk had ik gedacht tot Missoula te rijden, maar daar zijn we al snel voorbij en we vinden het zonde om dan nog een lange dag rijden voor de boeg te hebben. Op richting de volgende staten dus maar.

Als we vlakbij de grens met Idaho zijn zien we een mooie grote rest area waar we de camper neerzetten. Er wordt lekker gespeeld in het gras met de frisbee, en tot onze verrassing wonen hier heel veel stokstaartjes! Wat een feest, de kids gaan op de grond zitten om te kijken of de beestjes ook dichtbij durven te komen en ja hoor, ze komen zo dichtbij dat je ze bijna kunt aanraken. Maar als je een arm beweegt rennen ze gauw weg en duiken in een van de vele holletjes overal. We maken lekkere chili met rijst en gaan aan een van de picknicktafels zitten. Het zonnetje schijnt nog lekker fel en ook de stokstaartjes komen met hun hele families gezellig bij onze tafel kijken. Dat betekent ook dat de kids heel lang over het eten doen want ze worden nogal vaak afgeleid...

Na het eten besluiten we te rijden tot Arjen er genoeg van heeft, hij wil in ieder geval graag de staat Washington halen zodat we woensdagmiddag al in Seattle kunnen zijn ipv donderdag. Ik heb nog een campground bij Spokane gevonden en we besluiten naar Ponderosa Falls te rijden op goed geluk. Als het rond achten is en de zon begint te zakken hebben we opeens weer een uur tijdwinst erbij omdat we weer terug zijn op de Pacifische tijdszone, yeah! We komen met schemering aan bij de campground, waar het wel akelig stil is. Arjen checkt bij de receptie, maar helaas niemand te vinden. Er hangt een briefje dat ze open zijn van 10 AM tot 4 PM, dat geloof je toch niet! Er is geen knopje voor nachtregistratie of een bel dus er zit niets anders op dan maar verder te rijden. We hadden al even online gecheckt maar je kon ook niet reserveren op de dag zelf dus tja helaas.

De kids vallen in slaap en we besluiten niet te ver meer te rijden, volgens de website freecampsites is er een paar mijl verderop een grote rest area waar ook overnacht mag worden. Daar komen we rond 9 uur aan, en dan zijn we ook wel flink gaar van al het rijden vandaag. Want het uurtje tijdswinst heeft ook betekent dat we langer zijn gaan rijden. Inmiddels zijn we dus al wel in de staat Washington, en op nog slechts 3,5 uur van de stad Seattle af. We duiken allemaal snel ons bedje in, en ik slaap heel licht omdat ik telkens het geluid van vrachtwagens en autoverkeer om me heen hoor razen.

Woensdagochtend ontbijten we lekker vroeg met de kids en vertrekken we voor het laatste grote stukje van onze rit. Tenminste, dat denken we dan. We passeren nu een heel ander landschap, vol met akkerbouw en saaie dorpjes. Totdat ik opeens op een grote witte schuur met verf zie staan: Hillary Clinton for America!

Woohoo, we zijn gelukkig wel weer in een progressieve staat. En onze verbazing is even later dan ook groot als we zelfs billboards langs de weg zien staan met Cannabis verkoop. Ok, deze staat is inderdaad heel liberaal. Ook hier verandert het landschap weer heel plotseling, we passeren heuvels en opeens bergtoppen met sneeuw. Bordjes langs de weg waarschuwen voor gladde en ijzige wegen terwijl het toch echt plus 20 graden is, maar we zien inderdaad de stoeltjesliften nog hangen boven de sneeuw dus ook hier was het vast nog niet zo heel lang geleden volop winterseizoen. Als we Seattle naderen besluiten we nog even wat inkopen voor de laatste dagen te doen bij een Walmart die volgens onze navigatie dichtbij is. We slingeren van snelweg naar snelweg en rijden dan opeens een mooie woonwijk in. Een grote high school naast de Walmart heeft flink wat sportvelden er om heen, een atletiekbaan en tribunes. Hoe cool! Bij de Walmart aangekomen is het assortiment vers weer op een dieptepunt. Geen verse groente, fruit, brood of vlees afdeling. Wel 20 rijen met diepvries maaltijden, van ontbijt tot diner. Bij de ene Walmart beland je in een overvloed aan verse producten en bij de andere vraag je je af wat Amerikanen in godsnaam gaan eten. Behalve alle grote familiezakken chips en koekjes natuurlijk. Als Jolie een vrij gezette Amerikaanse mevrouw voorbij ziet komen in ons gangpad wijst ze heel aardig even haar kant op en zegt dan ‘ ik denk dat die mevrouw een baby in haar buik heeft mama’ .... Haha!

We besluiten om niet in de stad te overnachten maar net er buiten zodat we al in de richting van Port Townsend zitten. Ik heb een KOA camping gevonden in Port Angeles, 2 uur van de stad af en vlakbij de zee. We besluiten die kant op te rijden en moeten even wennen aan het drukke stadsverkeer hier, poeh dat is even wat anders dan eindeloze wegen zonder een tegenligger. De navigatie staat ingesteld en stuurt ons naar een veerboot, ok denken we dat is ook wel leuk. Totdat we in de rij staan en bijna 70 dollar moeten betalen voor een oversteek van 20 minuten. Dat gaat we dus niet nog een keer doen. Volgens de weersvoorspellingen gaat het vanavond overal regen dus we zijn er al op voorbereid dat we niet buiten kunnen zitten. Maar wat een geluk, het is droog in Port Angeles. De kids zien op de camping wel iets heel gaafs: skelters, oftewel monster bikes in het Engels. Daar willen ze natuurlijk wel graag even op scheuren, en dat mag de volgende ochtend dan ook. We zitten lekker buiten bij ons kampvuurtje te eten, gooien de BBQ nog een keer aan voor broodjes hamburger en gaan lekker slapen.

Zodra iedereen wakker is op donderdag horen we nog wat laatste regendruppels en als het droog is snellen de kids naar de skelters toe. Er is een mooie kleine voor Jolie en een grotere voor Finn. Uiteraard met helmpjes op komen ze aangescheurd naar de camper. Vooral Finn dan, want Jolie heeft nog wel een paar duwtjes nodig op deze gravel ondergrond. Ze vinden het heerlijk.

We pakken daarna de spullen in en besluiten nog 1 uitstapje te maken: het Olypic National Park waar een gematigd regenwoud te vinden is. Finn heeft thuis al in mijn boekjes gekeken en wil heel graag naar dit grote bos met al die hoge bomen en die grote omgevallen boom. Alsof we die ooit zouden kunnen vinden, maar goed. Ik wil zelf ook graag het regenwoud zien, omdat ik van meerdere mensen heb gehoord dat het erg heel sprookjesachtig is. Arjen stemt met lichte tegenzin in, hij wilde liever al naar Port Townsend en daar een beetje luieren. Maar volgens de navigatie is het maar 40 Miles rijden.

Helaas zijn er wegwerkzaamheden en moeten we omrijden via een kronkelige weg door stromende regen in het regenwoud. 95% van het park is namelijk ongerepte wildernis dus er zijn maar een paar wegen die je een stukje het park in leiden. Na 2,5 uur rijden komen we aan bij Sol Duc Hot Springs, en we verbazen we ons erover dat je in dit park klaarblijkelijk zonder geldige kaart mag rijden, de toegangspoortjes zijn onbemand en open. We stoppen bij een uitkijkpunt waar je in de zomer de zalm kunt zien springen in de rivier, nu raast het water ons in moordtempo voorbij omdat al het sneeuw smeltwater wordt afgevoerd. De kids hebben hun poncho’s aan en we lopen op een heel zacht tapijtje. Zo voelt het bos hier, alle bomen zijn bedekt met een groene laag die heel zacht aanvoelt en het is heel stil. We knuffelen een hele dikke boom en lopen weer naar de camper toe waar de regen ons weer verblijdt. Ook de terugweg naar de kust duurt langer door werkzaamheden en zo tellen we uiteindelijk tot weer 7 uur onderweg zijn totdat we op onze prachtige campground Fort Worden staan.

Het oude Fort is op 6 minuten rij afstand van de haven waar onze boot vertrekt en heeft ook een mooi campground aan de zee. Daar zetten we onze camper neer en genieten we van het lekkere weer. We lopen naar het oude Fort toe, het is gebouwd in 1918 en heeft maar heel even dienst gedaan, en vanaf daar lopen we naar een prachtige oude vuurtoren. Jolie wil er graag in klimmen, maar helaas dat mag niet meer. De vuurtoren stamt uit 1898 en wordt sinds 1976 niet meer gebruikt. Wel is het huisje bewaard en de vuurtoren heeft nu een automatische licht dat aangaat. Het ziet er heel mooi uit, zo op de punt van het schiereiland waar we zijn. We kunnen ver kijken, en Arjen ziet een zeehondje boven water komen. De kids willen ook graag even met hun voeten het koude water proberen, dus hup de schoenen en sokken gaan uit en ze gillen het uit van plezier met blote voeten in het steenkoude water.

Bij het eten komt er zomaar opeens een hertje langs gewandeld en zien we de zon langzaam ondergaan. Man man, wat een contrasten weer op 1 dag. Van regen en eindeloze kronkelige wegen langs aftandse huizen naar een idyllische plekje waar de licht spekkie kleuren krijgt en je de zee kunt ruiken. Arjen is blij dat het rijden nu klaar is, en hij morgen lekker op de boot zit met een prachtig zonnetje. Groot gelijk heeft ie natuurlijk, aangezien hij alles rijdt en ik er vooral gezellig met mijn boekjes naast zit.

Bij het ontbijt huppelt er een konijntje langs en we zijn keurig op tijd bij de boot. Het is een kleine groep toeristen vandaag, 28 dus prima te doen. De kapitein vertelt ons wel dat de zee eerst behoorlijk ruw zal zijn door de sterke Westenwind van gisteren en dat het later op de dag kalmer zal worden. Jolie vindt het fantastisch als de boot over het water stuitert en wil ook graag een stukje taart. Bij deze boottocht hoort namelijk ook de schijnbaar befaamde Chetty’s blueberry buckle: een soort bosbessen plaatkoek. De geur van kaneel is alleen al goddelijk. We bestellen de taartjes en inderdaad: dit is wel echt een hele lekkere taart. We krijgen het recept mee in een boekje over het familiebedrijf. Ondertussen stoppen we bij een rotseilanden dat bezaait ligt met zeeleeuwen. Bovenop elkaar gestapeld genieten ze van het zonnetje. Arjen heeft ondertussen zijn verrekijker, camera en videocamera paraat want hij komt toch echt voor andere beesten. Helaas is er niets te zien, hoever we ook varen. We komen ook dichtbij de Canadese kust en zien het stadje Victoria liggen, maar geen walvis of orka in de buurt.

De kapitein is in contact met andere bootjes en hoort dat er de andere kant op wel een grote groep walvissen is gespot, dus wordt onze boottocht verlengd en varen we ook die kant op. En ja hoor, daar zitten de walvissen eindelijk! Minkey walvissen van zo’n 10 meter lang. Fantastisch vinden de kids het, want ze zitten aan alle kanten van de boot. We genieten van het zonnetje op de boot en nemen de koude wind maar even voor lief erbij. De kapitein wil nog even weten wie er vandaag het verste van huis is, een echtpaar uit Florida steekt hun hand op. Ja, poeh dat is wel heel ver van Seattle af. Ik steek ook mijn hand op en meld dat wij nog net ieder verder van huis zijn, WoW the Netherlands? Dat is wel heel bijzonder.

Als we van boord zijn rijden we terug naar Fort Worden omdat we graag nog een nachtje bij zee willen zijn, maar helaas het hele weekend is al volgeboekt. Ze raadt ons aan om naar het andere schiereiland te rijden waar een soort gelijk natuurpark is: Fort Flagler. Een uurtje rijden later komen we bij de ranger aan en hij heeft goed nieuws: er is nog plek maar we moeten snel zijn omdat er 1 nog maar plekje bij het water met een full hook beschikbaar is. We racen dus naar de zee en nummer 50 is nog beschikbaar! Pal aan het water, winkeltje ervoor en speeltuin voor de kids. Jolie en ik blijven achter terwijl Arjen met een slapende Finn terugrijdt naar de ranger om te betalen.

Wat een uitzicht! We zien zelfs onze vuurtoren van gisteren nog in de verte opdoemen. Arjen rent naar het winkeltje terwijl er net een mevrouw naar buiten wandelt. Ze is al gesloten want ze moet naar de Walmart nieuwe ingrediënten voor de hamburgers halen, als Arjen haar vertelt dat we alleen wat hout nodig hebben voor ons laatste kampvuurtje is ze direct om. Geen probleem, dat kan ze wel regelen. Als Arjen dan ook nog vertelt waarschijnlijk niet genoeg cash meer te hebben en haar pin systeem al afgesloten is is het nog mooier: ook geen probleem, alles wat hij heeft is genoeg. En zo verdwijnen onze laatste losse dollars en steken we nog 1 keer een mooi kampvuur aan. De marshmallows gaan aan de stok, in het geval van Finn wel 3 tegelijk, want ja alles moet op. De kids vermaken zich met Arjen in de speeltuin en met de frisbee en voetbal, terwijl ik snel de spullen inpak en de camper opruim.

Als het zonnetje ondergaat lopen we nog even naar het water toe en bedenk ik met hoeveel meemoed ik dit prachtige land weer moet gaan verlaten. Als ik aan de kids vraag of ze hier ook willen blijven wonen is het antwoord nee, want dan moeten ze de buurpoes missen! Haha, die poes is niet eens van ons. En de familie natuurlijk. Ook Arjen wil er nog niets van weten, hij vindt de natuur prachtig en de ruimte en eindeloze uitgestrekte valleien indrukwekkend, maar het eten is verschrikkelijk en ja ze hebben wel Trump aan de macht geholpen.

Zaterdagochtend staan we om 6 uur op, we ontbijten en gooien de laatste spullen in de koffer of prullenbak. Het is nog 2 uurtjes terug rijden naar Road Beat en dit keer willen we niet meer met de ferry dus rijden we ook iets om. Maar gelukkig is het prachtig weer en lekker vroeg en genieten we van de mooie rit naar Tacoma. Ditmaal over een tolbrug waar we niet voor hoeven te betalen? We tanken de camper nog 1 keer vol, man man wat een geld gaat er aan benzine doorheen in 2 weken. De gastank moet ook gevuld worden maar bij de Shell naast Road Bear heeft de man daar geen tijd voor, geen probleem gelukkig als we bij Road Bear aankomen. Ze hebben al meerdere klachten daarover gehad en we hoeven dit keer maar 3 dollar bij te betalen voor het gebruik van de generator. Dat is wel wat beter dan de 650 van de vorige keer toen we mijlen etc alles moeten bijkopen. Nu was dat allemaal inclusief.

Binnen bij Road Bear ontmoeten we een Australisch echtpaar die al 7 weken op reis zijn geweest en maandag terug vliegen naar Brisbane. Op de vraag waar wij vandaan komen antwoord Arjen dat we uit Nederland komen. De man had inderdaad al een Europees accent bij Arjen ontdekt. Maar ben ik dan Amerikaanse? Woohoo! want ik klink namelijk niet Europees maar Amerikaans. Nou kijk, dan heb je toch niet voor niets een dure universitaire studie American Studies gedaan :)

De kids vinden nog een hoepel en een bal in de hoek met spullen voor volgende kampeerders en Arjen tekent de bon af dat we 3050 mijlen hebben gereden en de camper in goede staat hebben terug gebracht.

Wat een reis, wat een indrukken en wat was het bijzonder. We hebben genoten van het reizen samen met de kids en vooral Yellowstone was een hoogtepunt. Nu duizenden foto’s en filmmateriaal rijker vertrekken we voor een hele lange reis terug naar NL. Van Seattle naar Frankfurt en Frankfurt naar Amsterdam. Ruim 17 uur reizen en 9 uur tijdsverschil....

Wel heel erg heftig en intens omdat we zoveel wilden zien binnen zo’n korte tijd. Alle Amerikanen keken ons verwonderd aan als we vertelden wat we allemaa al hadden gezien en nog van plan waren te zien. Een stel uit New York was voor het eerst van hun leven in Yosemite, en hadden nog niets van de parken gezien.

Tja, Amerika is groot. Fascinerend en mooi, en ondanks Trump heb ik geen ander Amerika gezien dan 3 jaar geleden. Iedereen was vriendelijk, behulpzaam en aardig. Dat hou ik dan maar vast tot we door het Trump tijdperk heen zijn en alles weer normaal kan worden.

We will be back!

Yellowstone

Wonderlijk Yellowstone

Als we zaterdagochtend na het ontbijt met onze zomerse kleren in de camper stappen voor een ritje van 2,5 uur zien we al gauw dat Highway 20 ons naar het koudere noorden brengt. We rijden het Nationale Forest gebied in en langs de weg komen de langzaam de sneeuwhopen ons tegemoet. We zien veel hertjes, bordjes met sneeuwscooter parkeerplekken en even later bereiken we het dorpje voor Yellowstone West Entrance. Sneeuw is inmiddels overal om ons heen, de wegen zijn perfect schoon en het zonnetje schijnt ook heerlijk. Bij het visitor center willen we even wat informatie vragen, maar er hangt een bordje dat de ranger net even lunchen is. Tja, moet ook gebeuren natuurlijk.

Onze navigatie is namelijk een beetje van slag en wil ons telkens via Grand Tetons naar de zuidelijke ingang van het park sturen, de ingang waarvan we 100% zeker weten dat deze gesloten is tot 11 mei. We besluiten verder te rijden, passeren de westelijke ingang en krijgen een mapje en krantje met park informatie mee. Het eerste stukje van Yellowstone is afwisselend bos en weidse meadows, wat restanten sneeuw en opeens: Bizons! Midden op de weg, Woohoo! Snel de camera’s erbij, kids voor de ramen en we rijden weer verder. Hoe cool is dat! Als we bij onze campground aankomen checken we snel in, lunchen even en besluiten dan om het eerste stuk van Yellowstone te gaan verkennen. De sneeuw hopen op onze camperplaats verraden dat het hier nog niet zo heel lang geleden volop winter was ondanks de aangename temperaturen nu. Als we van Madison naar Norris rijden zien we de eerste rookpluimen opduiken, een teken dat we bij een van de vele hot springs en geisers zijn aanbeland. Heel bijzonder hoe je vanuit het bos opeens bij een bruin grijze vlakte komt waar rook opstijgt. Als we bij Norris de weg vervolgen naar Canyon zien we het landschap langzaam voor onze ogen veranderen, meer sneeuw, hogere bomen, bredere vlaktes en geen rook of hot springs meer te zien. We turen ons een ongeluk op zoek naar beren, wolven, elanden en bizons natuurlijk maar zien nog niet zo veel. Als we bij Canyon aankomen duiken we het visitor center in, waar vooral Finn erg gefascineerd raakt door de vulkanische lava die overal onder Yellowstone stroomt, terwijl Jolie boven bij de opgezette bizons helemaal in haar element is. Omdat het bijna sluitingstijd is en we horen dat er wolven in Hayden Valley zitten besluiten we nog een stukje zuidelijker te rijden. De weg naar Yellowstone Lake is namelijk vrijdag 4 mei open gegaan, dus we kunnen toch wat meer zien dan we vooraf dachten.

We stoppen bij ‘ mud volcanos’; modderige poelen die koken en heel erg stinken. De sneeuw ligt overal onderweg en ook het bruggetje bij deze poelen is nog niet geheel sneeuwvrij gemaakt. De geur is echt verschrikkelijk en de warme stoom walmen maken het erg niet beter op. Maar het is wel super interessant om te zien hoe de aarde hier echt werkt: we passeren de dragon mouth spring, een soort grot waar je heel veel geraas hoort van kolkend heet water en waar veel rook naar buiten komt. Heel bijzonder! Van de wolven in deze vallei helaas geen spoor, terwijl het sprookjesachtige witte landschap er wel echt een hele mooie plek voor is….

Als we het laatste stukje gaan rijden naar Lake worden de sneeuwmuren naast de camper steeds hoger en zien we opeens een eenzame bizon op de weg staan, het arme beest kan geen kant op want de sneeuw ligt te hoog om doorheen te gaan dus rest hem niets anders dan de weg maar een paar mijl te volgen. Als we bij het dorpje aankomen is het compleet uitgestorven, alles is nog dicht. Het hotel, de winkels, postkantoor, er is niets dat hier ook maar enigszins actief is. Het meer is reusachtig, zo’n 30 bij 20 km en is helemaal wit. Bevroren dus, en we besluiten dus om maar lekker terug te keren naar onze campground.

Omdat we inmiddels al de nodige afstanden hebben gereden heb je eigenlijk niet door dat elke keer dat je op stap gaat in Yellowstone je al gauw een paar honderd kilometer per dag rijdt. Want alles wat je heen rijdt, moet je ook weer terug rijden omdat er door de sneeuw nog geen rondje open is.
We steken het kampvuur aan, genieten van het lekkere eten en de marshmallows en besluiten lekker vroeg te gaan slepen zodat we zondag een lange dag op pad kunnen.
Finn wil nog steeds heel graag een ranger pak en dus bedenkt Arjen het puntenspel voor de kids: elk dier dat ze zien is 1 punt, elke beer of wolf 5 punten en bij 40 punten krijgen ze op maandag het ranger pak. Dat blijkt echt een gouden vondst want vanaf dat moment zijn ze fulltime bezig met de verrekijker, schreeuwen ze door elkaar heen wie er het eerst een bizon ziet en beleven we veel plezier in het spotten van dieren.

Het eerste onderdeel zondag is naar het zuiden, de grote bekende Old Faithfull geiser op te zoeken. Het is zonovergoten en dit stukje weg is bijna geheel sneeuwvrij inmiddels. Onderweg stoppen we nog bij ‘ biscuit basin’ waar de hot springs in de vorm van allemaal kleine koekjes liggen. De kleuren zijn echt prachtig, van rood bruin groen naar blauw geel. Het water ziet er op sommige plekken zo aangenaam uit dat je er bijna in wilt springen was het niet dat het vol zuur zit. Helaas dus.
We komen ook langs ‘ Prismatic hot spring’ het populairste en met een doorsnee van 61 meter ook het grootste hot spring wat er te vinden is. Het is echt prachtig! Azuurblauw, en heerlijk warme stoom.

Bij Old Faithfull aangekomen vragen we ons af waarom de parkeerplaats hier zo leeg is, elke blog of krantje hierover staat namelijk bomvol toeristen en massa auto’s en RV’s. Maar op deze zondagochtend is het heerlijk rustig! Bij het visitor center schaffen we voor de kids 2 junior ranger programma’s aan zodat ze later op de dag ook echt beëdigd kunnen worden als junior ranger mits ze alle opdrachten hebben volbracht. We beginnen met een korte film in de bioscoop, wat voor jolie een primeur is aangezien ze nog nooit zoiets heeft gezien. 20 minuten lang is ze druk aan het kwebbelen en vooral onder de indruk van de wolven in het filmpje ?

De eerste opdrachten worden gemaakt en dan gaan we naar buiten voor de hoogtepunt: 3 minuten de grote geiser zien spuiten. Eerst is er veel rook, dan een kleine fontein en even later een hele hoge. We kunnen snel wat foto’s maken want daarna is het ook al weer gauw gedaan: en duurt het weer anderhalf uur zo ongeveer voor de volgende uitbarsting.

We trakteren onszelf op een lekkere ijsje bij de General Store, terwijl Finn al even het junior ranger pakje past. Ja, het staat hem goed hoor.

We rijden vandaag ook nog weer terug naar Canyon voor de watervallen, aangezien we op maandag naar het noorden willen gaan en dan niet meer terug komen in dit stuk van het park. Op de weg van Madison naar Norris zien we opeens een enorme meute mensen op de been, overal auto’s langs de kant en begint bij Arjen het bloed al sneller te kloppen: er zit hier vast iets heel bijzonders in de bossen! We racen naar de kant van de weg, en turen allemaal naar de overkant van de rivier: daar zit ze, moeder Grizzly beer met 2 kleine baby’s. Super gaaf! Klein is trouwens relatief, die baby cubs zijn vast al wel 1 of 2, maar zien er nog heel schattig uit. Goede score voor de kids dus, aangezien we tot nu toe alleen de bizons konden toevoegen aan de punten.

Bij de watervallen parkeren we de camper op de parkeerplaats net voor een buslading Chinese toeristen weer aankomt (die zien we hier namelijk overal) en zien de waterval met enorm geraas naar beneden komen. In Yosemite waren we heel dichtbij, hier ben je er heel ver vanaf door de vallei en vinden we het daarom ook minder spectaculair. Maar goed, voor de watervallen waren we ook niet echt hier natuurlijk. Het is bijna 5 uur, de kids hebben de opdrachten af om een badge te behalen als junior ranger dus we gaan snel weer naar het visitor center toe. Ranger Mark controleert streng de boekjes van de kids: zijn alle opdrachten helemaal uitgevoerd? Ja hoor! En dan staat er opeens een hele trotste mama naast Finn en Jolie als ze allebei hun rechterhand omhoog moeten steken om de echte ranger eed af te leggen. Ranger Mark leest het in het Engels voor, wij vertalen het voor Finn om het ook na te kunnen zeggen en als er beloofd is altijd voorzichtig met de natuur en de dieren om te gaan is het tijd voor de ceremonie om de badges te overhandigen, handtekeningen te zetten en de kids vanaf nu echte junior rangers te noemen: Woohoo! Zo trots als een pauw lopen ze naar buiten met hun blauwe badges ( al had Finn liever een rode gehad met Grizzly beer, want dat was nog veel stoerder) en rijden we terug naar de campground voor onze 2e overnachting.

Het feit dat Yellowstone geheel is afgelopen van de buiten wereld is super relaxed, geen telefoon en al helemaal geen WiFi. Zeg dat maar eens tegen 2 kids die op de achterbank zitten en graag even spelletjes willen spelen en YouTube filmpjes willen kijken. Hoezo geen internet? Dan maken we dat toch even? Dat kan niet hoor! Gelukkig hebben we ons puntenspel nog, de teller staat op 31 dus het moet maandag vast goed gaan komen met de overige punten. We hebben gehoord dat er vanaf Mammoth Springs naar het oosten heel veel kuddes bizons zitten. En Arjen hoopt nog steeds wolven te vinden die in de Lamar Valley zitten. De route naar Mammoth duurt wat langer door weg werkzaamheden maar we komen bij het dorpje aan waar een soort terrassen hot spring is. Kilometers lang rijd je door bossen en opeens zit je weer in de stoomwolken, echt heel gaaf hoe Yellowstone ons telkens weet te verrassen.

Er schijnt een leuke korte wandeling naar Beavers pond te zijn, dus we besluiten om daar ook naar toe te lopen. We kronkelen weg van het dorpje omhoog de bergen in, maar het bordje met rondje pond lijkt niet helemaal correct: we lopen al geruime tijd en zien nergens hoe dit pad weer terug komt in het dorp. Het lijkt alleen maar dieper het bos in te gaan. We komen 2 wandelaars tegen die ons vertellen dat her ruim 5 mijl is naar het water en ook weer 5 mijl terug en dat ze al vanaf 9 uur aan het wandelen zien. Euhm, niet zo handig dus voor ons aangezien we niet waren voorbereid op zo’n lange wandeling. We maken rechtsomkeert en zien vervolgens tientallen herten en elanden voor onze neus. Haha de 40 punten zijn al dik gemaakt want ook de bizons van onderweg telden mee natuurlijk.

Bij het visitor center hebben we eindelijk weer internet dus kunnen we snel het thuisfront even laten weten hoe het gaat. Ik loop samen met Jolie naar het pittoreske postkantoor om een mooie ansichtkaart voor de oude opa op de post te doen terwijl de mannen de ranger pakken gaan scoren bij de winkel. Ze vinden er zelfs matchende hoedjes bij! Zo trots als een pauw lopen de kids daarna de winkel uit met hun outfit. Die gaat pas weer uit als ze in bed kruipen, en direct de volgende ochtend weer aan…..

We rijden verder naar het oosten en zien opeens het landschap weer veranderen. Uitgestrekte groene valleien, water en weidse uitzichten: het is adembenemend mooi hier. Een grote kudde bizons met kalfjes trekt onze aandacht dus parkeren we de camper even langs de weg. Als ze allemaal op de foto staan willen we verder rijden, maar opeens sluipt er recht voor onze camper een wolf de weg over….

Sensatie in de camper natuurlijk, fotocamera’s, videocamera’s, telefoons en alles wat het maar enigszins doet om dit vast te leggen wordt gepakt: de wolf loopt langzaam naar de grote groep bizons en verkent de groep rustig. De grote bizons staan op, maar er gebeurd helemaal niets. De kalfjes zitten aan de andere kant van de weg en deze grote bizons lijken niet bang voor de wolf, en deze besluit dan ook om rustig verder te gaan. Wat cool, zomaar vanuit het niets een wolf gezien! Dubbele punten roept Finn, maar ach de badge en het pak zijn al binnen dus het telt niet eens meer mee. We zien even later ook nog 2 Grizzly beren, op een paar honderd meter afstand, en rijden tot aan Slough Creek voor we weer terug keren naar Mammoth Springs.

We zien dat onze campground al vol is voor vannacht waardoor we net buiten het park bij de Noordelijke ingang terecht komen: Mountain RV resort met een prachtig uitzicht op de bergtoppen. Even later stopt er nog een camper naast ons met bekende gezichten erin: we staan naast een familie die ook al In Madison bij ons stond en terwijl we aan het praten zijn blijkt dat ze ook al bij ons op Snake Raver stonden en het andere gezin in de speeltuin waren, haha! Super leuk en de kids vermaken zich heerlijk met elkaar. Finn vindt het niet leuk dat hij niet met de meiden van 5 en 4 kan praten en het Engels niet kan verstaan terwijl Jolie daar geen enkel probleem mee heeft. Zij heeft baby Archer van 14 maanden gevonden, houdt zijn handjes vast bij het wandelen, geeft hem de fles en knuffelt het arme kind bijna dood. Bij het ontbijt op dinsdag spelen de kids opnieuw met elkaar, nu gooien ze samen frisbees en heeft Finn opeens geen moeite meer met de taal, met handen en voeten uitleggen hoe de frisbee gegooid moet worden gaat eigenlijk heel goed. Jolie kruipt ondertussen gewoon hun camper in om met het speelgoed van de meiden te gaan spelen, en vindt alles helemaal goed.

Arjen en ik kunnen het ook goed vinden met Amora en Andy, en we besluiten adressen uit te wisselen om zo met elkaar in contact te blijven. Ze willen ons graag Amerikaanse spullen sturen als wij Nederlandse dingen willen terugsturen zoals dropjes etc. De kids willen niet meer weg om half elf, maar we moeten toch echt weer op pad vandaag en dus wordt er even flink geknuffeld met elkaar en krijgt baby Archer nog heel veel kusjes van Jolie.

Yellowstone heeft ons verrast en betoverd. Wat een ontzettend indrukwekkend landschap, wat een mooie dieren en wat een prachtige geisers en hot springs. Met de sneeuw was het nog mooier omdat het landschap soms heel sprookjesachtig aandeed, we amper mensen tegenkwamen op sommige stukken en we overal rustig konden kijken zonder massa’s om ons heen. En de beren en de wolf waren natuurlijk echt te gek! Hier komen we zeker terug en het omrijden en de 2 keer 1000 kilometers extra vanaf San Francisco en weer terug naar Seattle vinden we helemaal niet erg.
Afstand is maar relatief in dit land….

Op naar het noorden

Half zeven, het is nog volop licht maar overal om me heen worden de vuurtjes al weer aangestoken. We maken ons weer op voor een mooie avond bij het kampvuur. Finn en Jolie spelen met de restanten van de sneeuw hopen op onze campground, het smelt hier waar je bij staat. Onze 2e overnachting op Madison Campground, Yellowstone National Park is een feit.

Bryce voelt alsof het al weken geleden is, de hoeveelheid indrukken hier volgt elkaar in zo’n rap tempo op dat het maar goed is dat we straks de foto’s en video’s nog hebben. We waren gebleven bij de prachtige sterrenhemel in Bryce Canyon. Voordat we deze gaan bekijken is Finn nog druk bezig met zijn junior range programma, een boekje voor kids met allerlei opdrachten waarbij je uiteindelijk ook nog een badge kunt halen. Finn heeft al eerder in een winkel een mooi ranger pak gezien en wil deze ook heel graag verdienen. Het boekje kan uiteindelijk niet helemaal worden vol worden gemaakt omdat je ook een onderdeel van een ranger programma moet bijwonen, maar we vinden het invullen nog steeds leuk om te doen dus geen probleem.

Dan is het tijd om de sterren te gaan bekijken: stel je daarbij voor dat we om 10 uur ’s avonds de camper verlaten, kids in pyama met badjas en jas eroverheen en we stappen in een totale duisternis. Letterlijk. De bomen aan de overkant van onze camperplek kunnen we niet zien. We hebben een zaklamp in de camper die nu goed van pas komt. We schijnen het licht voor ons uit om niet tegen iets op te botsen en langzaam wennen onze ogen aan het donker om ons heen. En dan de sterren, wow! We krijgen allemaal een stijve nek van het omhoog turen, maar dat is nog niet genoeg. Arjen vindt een wandeling naar de rim trail ook wel een goed idee zodat we de sterren over de hele vallei van Bryce kunnen zien. We vinden onze weg omhoog voor een adembenemend uitzicht. De sterren lijken opeens zo dichtbij! De Melkweg gordel kunnen we niet zien, die blijkt nog lager dan ons te zijn. Arjen besluit daarom om zijn wekker nog een keer te zetten voor 5 uur, omdat volgens zijn sterrenapp de gordel dan ongeveer boven ons moet zijn. Het bleek niet zichtbaar uiteindelijk, wel een hele felle maan en Venus en Jupiter, niet Mercurius.

De volgende ochtend genieten we van het mooie weer en na het ontbijt pakken we snel in voor vertrek: er staat een hele lange dag op het programma waarbij de besluiten naar Idaho Falls te rijden in plaats van Grand Teton. De weg leidt ons van de prachtige rode rotsen van Utah naar Highway 15 die langzaam door het glooiende groene landschap van Idaho kronkelt. We passeren onderweg nog Salt Lake city, zien de toren van de Temple Churchill van de mormonen opduiken en belanden er vervolgens in de file naar het noorden.

Een van de dingen die me opvallen in de afgelopen week zijn de hoeveelheid borden langs de weg voor verkiezingen. Van John die graag als representative in State Congress wil komen tot Betty die voor een zetel in het schoolboard gaat: Amerikanen zijn dol op deze verkiezingen. En weet je we vooral zien van zowel Democraten als Republikeinen? Ze zijn allemaal integer, loyaal, standvastig en vooral lokaal. Ook profileren ze zich graag als veteraan, boer of local business men. Heerlijk vind ik het ik, Arjen vind het volslagen waanzin. Waarom zou je iemand moeten kiezen als openbaar aanklager? Of rechter?

Het levert goede discussies op in ieder geval?
Als we Salt Lake City en de saaie stadjes eromheen achter ons laten moment worden we verliefd op het indrukwekkende landschap om ons heen. Prachtige ranches, heel veel koeien, groene hellingen, water en een zonnetje. Het is hier mooi! De passeren het aardappel museum? En zien even later de boeren druk aan het werk, aardappels zijn een serieuze zaak in deze staat. Als we uiteindelijk rond 8 uur Snake River RV park bereiken in Idaho Falls zijn we er ook wel even klaar mee. Ruim 10 uur onderweg, maar het goede is nieuws is dat we nu wel op 2 uur afstand van onze campground in Yellowstone zitten.

Op de camping is een grote speeltuin voor de kids die zich uiteraard even flink uitleven hier. Er zou ook een zwembad moeten zijn maar als Finn en ik op inspectie uitgaan blijkt deze nog wel met bladeren en zand te liggen. Zoals we ook eerder hebben gezien gaan veel dingen hier pas open met Memorial Day, het weekend van 20 mei. Niet getreurd, de kids vermaken zich prima en hebben ook gezelschap van een lieve poes. Als we even niet opletten zit het al in de camper, wat natuurlijk ook niet helemaal de bedoeling is. Ik draai snel wat wasjes weg en raak aan de praat met een aardig echtpaar uit Arizona die net terugkomen uit Yellowstone. Ze hebben veel bizons, beren en vooral veel sneeuw gezien, maar het was echt prachtig. Gelukkig dus!

Na het eten besluiten onze route definitief bij te stellen naar Yellowstone en Grand Teton te laten voor wat het is. Het is 3 uur omrijden, omdat de zuidelijke ingang van Yellowstone pas 11 mei open gaat. En Grand Teton lijkt ons vooral mooi om doorheen te rijden op weg naar Yellowstone, maar om daar nu nog een halve dag extra tijd voor in te ruimten lijkt niet haalbaar. We hebben een reservering bij Madison Campground voor 2 nachten en willen deze ook graag behouden.
We ontbijten daarom en genieten van onze pancakes buiten terwijl de kids zich als piraat voordoen in de grote speeltuin.

Het is wel heerlijk dat we eindelijk met onze jurkjes en slippers kunnen lopen, de zon voelt heerlijk warm en de gedachte aan sneeuw en vrieskou in de nacht lijken me nog niet echt heel aanlokkelijk.
Maar daar denk ik snel genoeg anders over zodra ik in Yellowstone ben aangekomen….. Maar daarover een volgende keer meer.

De 1e 1000 mijl hebben we al achter de rug: Van Yosemite naar Bryce

Bryce Canyon, zonsondergang. Ik sta met Finn bovenop het rim trail langs de prachtige hoodoos en gekleurde rotsen. We hadden nog 9 minuten vanaf onze camperplaats op North campground dus we hebben een sprintje getrokken door het bos om er op tijd te zijn. Terwijl de zon langzaam achter ons weg zakt zien we aan de overkant prachtige roze kleuren opdoemen: Bryce Canyon met zonsondergang is onbeschrijflijk mooi.

John Muir schreef over Yosemite dat ‘ only the soul can comprehend what the eyes can see’. Daar moet ik veel aan denken deze dagen, want jongens wat een avontuur is het weer. Vanuit het prachtige Yosemite zijn we vroeg in de ochtend vertrokken voor een dag rijden richting Vegas. Het had niet gesneeuwd dus we wilden zoveel mogelijk kilometers maken. We vertrekken met zon via route 41 langs Wawona campground en het gesloten Mariposa Grove. Daar hadden we nog de mammoet bomen kunnen zien als ze niet aan het restaureren waren geweest tot juni van dit jaar.

Maar niet getreurd, we komen vast nog genoeg moois tegen deze weken. Halverwege de dag begint het weer om te slaan en komen we uiteindelijk in de avond aan met regen in Vegas. Regen.
En koud. Zodra we grens met Nevada over zijn gestoken beginnen de billboards langs de kant van de weg ons toe te schreeuwen. En we zijn nog niet eens in Vegas. We eten snel iets bij de Mc Donalds, en moeten dan nog een half uurtje tot we in de stad zijn. We bereiden de kids voor op alles wat ze gaan zien, aangezien Finn de vorige keer niet echt iets heeft meegekregen van al het gedoe. En ongelooflijk maar waar, ze vallen in slaap zodra we op de Strip rijden. Haha! Het regent nog steeds en het weer schijnt er de komende 24 uur niet beter op te worden. Hmm, we besluiten dus te overnachten en de volgende dag nog iets meer van de stad te zien.

Op woensdagochtend worden we wakker met regen in Vegas, en is het amper 15 graden. De zomerjurkjes blijven dus in de kast en de warme truien maken overuren, Na het ontbijt zoeken we het zwembad op waar de kids zich even heerlijk uitleven in het zwembad. Ook de nieuwe videocamera gaat mee en onderwater filmpjes maken schijnt ook heel leuk te zijn. Als het opklaart rijden we de camping af en parkeren we de camper bij Bally’s, waar we gratis kunnen parkeren om de stad te verkennen.

Heel eerlijk gezegd was dit totaal niets iets wat ik wilde, aangezien we daarmee een dag achterstand op het programma zouden krijgen en ik heb echt niets met die schreeuwende hotels, billboards en hordes toeristen. Maar ik geef toe, toen we om 3 uur bij de fonteinen stonden van het Bellagio hotel, het Amerikaanse volkslied werd ingezet door Whitney Houston en de fonteinen show begon kreeg ik toch een kippenvel momentje. Hoe cliché. De mannen moesten nog even de nodige foto’s maken bij een Ferrari, we hebben door casino’s gebanjerd met de kids waar iedereen om je heen vrolijk aan het roken is en enorme glazen cocktail naar binnen werkt. Midden op dag. Het is echt een rare stad. Toen we uiteindelijk ook nog bij het Venetian naar binnen liepen en daar op de 1e verdieping gondels zagen varen was het voor ons wel genoeg. Op naar de natuur graag.

We besluiten niet te ver te rijden en een overnachting te zoeken voor Zion National park. We willen dit keer niet bij de KOA overnachten dus checken onderweg even snel of we nog in het park zelf terecht kunnen, maar helaas. Ook de campground ervoor is vol, maar dan zien we opeens in het land overal campers opduiken. En vuurtjes. Hmm. We checken op de site freecampsites.com wat er in Virgin, Utah te vinden is en jawel we kunnen via een zandweggetje bij een gratis overnachtingsplek terecht. Arjen spot de weg waar we in moeten en met ons grote gevaarte banjeren we off road, terwijl de zon langzaam onder gaat. In het eerste stuk hangen bordjes dat het verboden is om te kamperen, maar dan opeens doemen er prachtige plekken op waar zelf provisorische vuurringen zijn gemaakt. Nog net met het laatste daglicht parkeren we de camper, halen onze stoelen naar buiten en steken het vuurtje aan.

Daar staan we dan. In the middle of nowhere, tussen niets en noppes. Met af en toe een paar andere kampeerders die ook genieten van het weidse uitzicht. Aan de ene kant bergtoppen met sneeuw, aan de andere kant prachtige rotsen. Genieten met een grote G is dit. Finn en Jolie besluiten nog wat stenen te zoeken om het kampvuurtje mooi te maken, we drinken nog een wijntje en kruipen dan ons bedje in. Ik laat de gordijnen open in onze slaapkamer, want de zon komt morgenochtend precies aan deze kant van de camper op. We zitten inmiddels ook in een andere tijdseinen en hebben voor ons gevoel opeens een uur minder.

Vanochtend moet voor het eerst de wekker ons wakker maken om half zeven, maar dan zien we ook een prachtige zonsopkomst vanuit ons eigen bed. We ontbijten met de kids rond 8 en gaan dan weer op pad. Eindbestemming van vandaag is Bryce Canyon, via Zion. In Zion is het best druk langs de weg om te kunnen parkeren, maar we vinden uiteindelijk nog een mooi plekje. Wel eentje die heel bekend voor komt, en inderdaad we zijn hier 3 jaar geleden ook gestopt. Toen zat Jolie nog in de draagzak, nu springt ze achter Finn aan over de rode stenen. Zo leuk!

Als we via de tunnel bij het laatste stuk komen nog even snel een paar foto’s van het zogenaamde schaakbord, en hup het laatste stukje voor vandaag. Met lunchtijd komen we aan in Bryce, waar we nog een plekje mogen uitzoeken op de campground in het park. We vinden een hele mooie, met een picknicktafel en vuurring op een verhoging. De lunch bestaat vandaag uit hotdogs, en Finn moppert dat ze hier echt geen brood kunnen bakken. Alles smaakt anders.

Ook hier is een shuttle systeem waar we handig gebruik van maken. We besluiten eerst om een stuk te wandelen via de rim trail en genieten van het prachtige uitzicht. Ik voel mijn knieën af en toe echt wel met die enorme hoogtes dus de kids houden verplicht handjes vast hier ?
We pakken daarna de shuttle naar Bryce point, en maken heel veel foto’s en filmpjes. WoW! Beslist een detour waard deze reis, aangezien we de vorige keer vanaf Zion naar Lake Powell en Monument Valley zijn geweest. Terug bij de camper gaat ons vuurtje natuurlijk weer aan, worden er heerlijk wraps klaar gemaakt door de mannen en zitten we lekker met dikke truien buiten. Bij aankomst hier vanmiddag vonden de kids namelijk nog sneeuw op de grond om mee te spelen, dat is inmiddels gesmolten maar fris is het wel. De rest van de week schijnt het ongeveer 25 graden te zijn. Na het eten klimmen Finn en ik snel naar boven voor de mooie zonsondergang en Arjen en Jolie blijven bij de camper. Nu is het half negen, zit iedereen klaar voor sterrenhemel die hier schijnbaar heel mooi is. Het is een heldere avond, Arjen heeft Venus en Mercuriusplein gespot. Tijd voor de volgende indrukken dus!

Nieuwe ontdekkingen in Yosemite

Het is nu maandagavond, half negen en het is buiten stikdonker. Het regent een beetje dus vanavond zitten we binnen in de camper, ook heel knus. De enige geluiden om ons heen komen van onze dappere buurmannen die met z’n allen onder een partytent zitten te schuilen, racefietsen aan de kant, met een vuurtje wat langzaam door de regen is gedoofd. En de temperatuur zakt hier redelijk ver naar beneden in de avond. Brrr.

Yosemite heeft ons 2 prachtige dagen gegeven, met als extra cadeautje een 2e overnachting waar we graag gebruik van hebben gemaakt. De route vanuit Manteca nam ons mee via Highway 120 en het pittoreske Groveland, een prachtige route door een groene vallei van boomgaarden en bossen. Hoe dichter we bij Yosemite kwamen hoe meer het landschap om ons heen veranderde, met ook kilometers lange zwart geblakerde bomen om ons heen. De bosbranden hier van de afgelopen jaren waren niet mis. Het gaf soms een heel mistroostig gevoel, maar opeens draaiden we de vallei van Yosemite in en kregen we een prachtig uitzicht op de watervallen.

Arjen stond direct klaar met zijn camera en had zichzelf ook nog getrakteerd op een klein cadeautje bij de Walmart: een heuse Go Pro videocamera die de afgelopen 2 dagen dus ook al veel gebruikt is..
Eenmaal in Yosemite snel naar onze campground Lower Pines gereden om daarna met de shuttle naar Lower Fall te gaan. Ideaal geregeld: elke 10 minuten vertrekt er een bus en je bent overal zo.
De wandeling naar de Lower Fall is ongeveer 1,5 km dus prima te doen voor ons.

De overstroming van een paar weken geleden heeft echt flink huisgehouden hier want de hele route naar de Lower Fall is bezaaid met stukken boomstronken, takken en verdwaalde stenen. Het wandelpad is vrijgemaakt, maar je ziet duidelijk dat het water hier echt heel hoog is geweest.
De waterval is prachtig en ook de kids vinden het imposante lawaai erg interessant. Na verschillende fotorapportages van Arjen zijn ze er wel even klaar mee en willen ze graag even op een bankje een kindersuprise ei eten. Tja, prioriteiten natuurlijk.

Na de wandeling gaan we ons eerste kampvuur maar eens aansteken, en Arjen en Finn besluiten om nog even wat hout te gaan sprokkelen in het bos. Helaas, dat brandt voor geen meter dus toch maar even naar de winkel voor een pakketje hout. Als het vuurtje aan is komt de nieuwe aanwinst van Arjen ook tevoorschijn: een Dutch oven, zo’n grote gietijzeren pan die boven een vuurtje kan worden gehangen. We genieten daarna van een heerlijk chili met als toetje marshmallows die de kids zelf maken.

Als de kids heerlijk liggen te slapen drinken wij nog een kopje koffie buiten en prijzen we onszelf heel gelukkig dat we hier zitten met deze bizar mooie omgeving om ons heen. Behalve de eekhoorntjes en de vele vogeltjes is het hier erg stil, en van beren helaas weer geen spoor. Misschien dan maar de volgende dag denken we.

Vanochtend zijn we weer vroeg wakker (6 uur) en na een pancake ontbijt gaan we even een rondje over de campground lopen op zoek naar de dieren. Helaas weer geen beren te zien, en de kids hebben nog wel zo’n mooi fluitje gekocht. Ik heb een wandeling uitgezocht naar Mirror Lake die we al vroeg gaan lopen nu het prachtig weer is. Ondertussen zetten we ons op de wachtlijst bij de campground reserveringen, want stiekem willen we nog wel graag 1 nachtje blijven als het kan.

De wandeling via de Valley Loop Trail is echt super mooi, we klauteren over stenen en boomstronken, lopen naast de snel stromende rivier om vervolgens bij het stille Mirror Lake aan te komen. De naam zegt het al: in de reflectie van het water zie je de bergen aan de overkant. Echt heel gaaf. In mijn beleving had ik ook gelezen dat je hier een rondje kom lopen en via de andere dus terug zou kunnen lopen, maar dat bleek helaas niet zo te zijn. We waren inmiddels al het grote rondje van 4,5 km aan het lopen en dat was een beetje teveel van het goede. Jolie had de heenweg in draagzak gezeten maar liep heel dapper het hele stuk terug zelf. Samen met Finn over de stenen en zoekend naar de mountain lions die hier schijnbaar wonen. Gelukkig niet gezien overigens. Onderweg wel hertjes, van heel dichtbij. Omdat we nog een paar uur moeten overbruggen totdat we weten of we nog een nachtje kunnen blijven besluiten we met de kids eerst maar eens lekker te gaan lunchen en naar het educatieve Nature center te gaan. Helaas nog geen ranger programma’s deze tijd van het jaar, maar de kids kunnen wel leren raden welke voetstappen bij de dieren horen en wie welke geluiden maakt. Jolie is vooral onder de indruk van de beren en de coyotes. Finn vindt ook de dieren in het donkere hoekje wel interessant, bij de afdeling gezellige vleermuizen en stekelvarkens.

Als we om 3 uur weer terug zijn bij de reserveringen mag Arjen gewoon een plekje uitkiezen! Hoe cool is dat, en staan we vanavond op North Pines waarmee we nu op alle 3 de campgrounds van Yosemite hebben gestaan. Woohoo! Finn maakt al snel een vriendje, en is de uren erna onder de pannen met Keano uit Nederland. Samen voetballen ze op het pad tussen de campers totdat het begint te regenen. Ons plan om vanavond te BBQen gaat dus niet door, maar als we binnen zitten te eten aan tafel staan er opeens 2 herten naast ons onze camper. Zo bizar! Arjen heeft bij de creek achter onze camper iets groots en grijs gezien in de struiken, misschien toch nog een beer? We gaan morgenvroeg nog wel even op onderzoek uit voordat we hier weg rijden.

Want ja, we hebben nu wel een achterstand op onze planning en horen morgenavond in Vegas te zijn. 8 uur rijden vanaf hier. Hoe dan ook gaan we morgen dus een flink stuk rijden, waarbij we de grote mammoet bomen in Sequoia en Kings Canyon waarschijnlijk moeten laten voor wat het is. Dat is nog 2 uur extra omrijden namelijk. We zullen zien hoe het weer is, voor vannacht hebben ze sneeuw aangegeven dus we gaan eerst maar eens kijken hoe het weer onderweg is.

It feels like home

It feels like home

De zon zakt langzaam weg achter de grote bomen naast de oever van een rivier. Finn en Arjen zijn nog even aan het voetballen terwijl onze lieve kleine Jolie al in diepe slaap is. Om zeven uur was haar batterij echt leeg en wilde ze heel graag slapen. Dus zit ik hier nu aan tafel met een glaasje wijn, een open raam en in de verte het geluid van verkeer wat langs raast op Highway 120.

Welkom in Manteca, een plaats precies tussen San Francisco en Yosemite in, en voor ons de 1e camping. We zijn er weer!

Wat een onderneming is het toch, en ook al plan je van te voren heel veel de laatste dag voor vertrek moet er opeens nog van alles gebeuren. Als uiteindelijk de koffers echt zijn gepakt nog even een paar uur slaap en om 4 uur iedereen weer op. We gaan met de shuttle van Arjen’s hotel omdat we ook nog onze auto moesten inleveren bij de garage (na de vakantie komt onze nieuwe auto) en dus staan we rond 5 uur bij het Radisson. Finn komt heel trots naar buiten met een tasje gelopen, allemaal leuke (en lekkere )dingen voor de kids als een send off van de collega’s van Arjen. Super lief!

Op Schiphol is de vakantiedrukte al goed merkbaar en na wat wachten her en der kunnen we nog net voor het boarden naar Frankfurt genieten van een ontbijten samen. We hebben er zin in! Voor Jolie is het ook spannend omdat ze natuurlijk de vorige keer nog een baby was en geen idee heeft wat vliegen eigenlijk is. Het zal blijken dat ze er vrij weinig van vindt ? Finn vindt het leuk om naar buiten te kijken of de camera te volgen, Jolie heeft er helemaal niets mee. Ze wil graag een filmpje kijken, slapen of iets eten en ook haar stickerboek biedt genoeg afleiding.

Als we na de overstap in Frankfurt landen in San Francisco is het iets voor 13 uur lokale tijd, 22 uur NL tijd. Helaas viel het flink tegen bij de douane: ruim 500 mensen in een grote hal zonder airco en 4 loketten open. Arjen en ik hebben direct het beeld van 2015 weer voor ons: dat wordt uren in de rij staan wachten. Wat een ellende. Jolie moet halverwege ook nog plassen en Finn staat het huilen nader dan het lachen want ja in een warme hal staan te wachten zonder drinken met al die mensen is niet leuk. Ruim 3 uur heeft het ditmaal geduurd waarbij we bij de bagageband ook nog eens te horen kregen dat 1 van onze koffers naar München was gevlogen in plaats van San Francisco. Stress!!

Gelukkig waren we daarna snel met de shuttle in het Aloft hotel en een verfrissende duik in het zwembad en frisse douche deden wonderen voor iedereen. Het goede nieuws was dat de koffer dezelfde avond afgeleverd zou worden dus fingers crossed. Het was de koffer met speelgoed en onze toiletspullen dus die was wel belangrijk ?

Zullen we wel of niet nog naar de stad gaan? Aan de ene kant wil je niets liever dan slapen in een bed maar aan de andere kant wil je ook graag nog even met de kids iets van de stad zien, dus dat laatste werd het dan ook. In de Bart train vielen Finn en Jolie al voor vertrek in slaap en in de 40 minuten erna werden ze met geen mogelijkheid meer wakker. Een man achter ons vroeg ons uiteindelijk wat we in vredesnaam met die kids hadden gedaan dat ze zo vermoeid waren, haha! En zo raakte ik al weer in gesprek over hoe mooi het is om in the States rond te reizen, en de parken te zien. Hij vertelde dat hij ieder jaar met zijn familie naar Yosemite ging, een beetje bij het kampvuur zitten en de natuur in, het werd niet veel beter dan dat. Een heerlijk vooruitzicht dus voor ons.

En als je dan met de roltrap uit het metro station naar boven komt bij Embarcadero met om je heen torenhoge gebouwen, brede straten die aan de horizon naar boven lopen, de geluiden van een levendige stad dan voel ik maar een ding: it feels like home. San Francisco heeft een bijzondere en gemoedelijke sfeer. Niemand is gehaast, van de rolschaatsers in het park tot de vrolijke groep homo’s en lesbiennes die fietsend en met harde muziek langs je heen komen.
Na een korte ritje met de nostalgische tram komen we aan bij Fishermans Wharf en belandden we geheel toevallig bij ons geliefde Alioto restaurant. Uitzicht op de Golden Gate Bridge? Check! Zonsondergang bij de haven? Check! Clam Chowder Bread Bowl? Check! En 2 vermoeide kindjes? Ook check. Dus na het eten van Fisher en Chips nemen we de kids lekker mee terug naar het hotel. Met een heuse fietstocht door een Amerikaan die uiteraard iets van Nederland weet en ons ondertussen nog wat leuke dingen aanwijst en een mooie foto van ons neemt voor het oude havengebouw. Feitje: het heeft de zware aardbeving overleeft en is daarmee een van de oudste gebouwen in de stad. Nou ja relatief oud dan, want voor Nederlandse of Europese begrippen is niets oud natuurlijk wat uit 1800 komt.

Terug in het hotel stond onze koffer op ons te wachten (gelukkig maar!)en vielen we uiteraard direct in slaap om vervolgens gewekt te worden door de wekker van 6 uur: tijd om de camper op te gaan halen! Road Bear kwam iets voor half acht en in de auto kwamen we nog een Nederlands gezin met 3 kids tegen die vandaag aan een reis van 4 weken beginnen. Jaloers! Hoe fijn is dat zeg, maar goed we hebben nu zelf een super gave route die we ook echt wel in 15 dagen kunnen rijden dus een andere keer maar iets langer denk ik ?

Na de boodschappen en het uitpakken van alle spullen is het nog maar een uurtje rijden naar onze 1e overnachting in Manteca. Een plaatsje waar ik niets van weet behalve dat het heel strategisch ligt op de route naar Yosemite. We vermaken ons vandaag met voetballen, frisbee gooien, rennen op de campground en lekker nietsen. Morgenochtend vertrekken we vroeg voor 2 dagen Yosemite, en het goede nieuws is dat Glacier Point Road is open gegaan, Woohoo! Daar gaan we dus zeker wel even voor omrijden op de 2e dag om al dat moois mee te pikken.

We tellen af!

Het avontuur komt steeds dichterbij! Vandaag over 3 weken worden we wakker in San Francisco en gaan we onze camper ophalen. Woohoo! 

En ik ben niet de enige die enthousiast is over al onze plannen, Arjen heeft inmiddels al de nodige websites afgestruind op zoek naar de verschillende wolven roedels die in Yellowstone leven zodat hij straks een goed beeld heeft van waar we ze misschien wel kunnen vinden :)

Jolie wil graag op de boot bij Seattle om walvissen en een orka te zien, en voor Finn is het vooral belangrijk dat we met de camper gaan. En verder maakt het nog niet zoveel uit. Hij wil in ieder geval zeker geen beer tegenkomen onderweg :)

Qua planning lopen we goed op schema, de autostoeltjes van de kids zijn al bezorgd door Walmart bij Road Bear dus we kunnen weer veilig op pad. Ik twijfelde voor Finn of het wel per se nodig zou zijn, maar per staat is de wetgeving zo verschillend en de boetes zo hoog dat je maar beter het zekere voor het onzekere kunt nemen.  

Was het een maandje geleden nog een twijfelgeval qua route, nu hebben we een definitieve keuze gemaakt om toch het grote rondje met Yellowstone te doen. We hebben 3 nachten uitgetrokken voor een bezoek en de 1e 2 zijn gereserveerd bij Madison Campground.  We kunnen niet rechtstreeks via Grand Teton Yellowstone bereiken omdat deze weg door sneeuw pas 11 mei wordt vrijgegeven, dat wordt 3.5 uur omrijden naar de West Entrance, maar dan zijn we ook direct op de plek waar we moeten zijn. 

Prognose is dat deze ingang volgende week open gaat en op de webcam kunnen we de sneeuw ploegers goed volgen en het ziet er goed uit. Temperatuur is nu nog 2 graden in Yellowstone, brrr. We komen er 5 mei aan dus wie weet is het overdag dan wel aangenaam. En anders nemen we voldoende warme kleren mee. 

Ook hebben we deze week een vreugdedans gedaan, nou ja ik in ieder geval! Onze overnachting in Yosemite lag al vast bij Wawona Campground, omdat de 3 campgrounds in Yosemite zelf natuurlijk al lang en breed waren volgeboekt. Elke dag check ik even de website om te zien of er misschien nog een gek is die zijn plaats heeft afgestaan... En ja hoor! Van 29 op 30 april is er in Lower Pines 1 plaats vrij gekomen die groot genoeg is voor onze camper. (Want er waren ook al een paar keer kleine plekken vrijgekomen waar een hele kleine camper net op zou passen) Direct geboekt natuurlijk! En toen lazen we kleine letters ook even.... Deze plek is van 1 mei tot en met 1 juli niet te boeken wegens mogelijke overstromingen door het smeltwater uit de bergen. 1 keer Googlen op dit nummer van de camping en je krijgt direct prachtige foto’s van overstroomde plekken te zien. Hahah! Wij gaan er vanuit dat we droge voeten zullen houden eind april, en anders merken we het vanzelf bij het uitstappen.  Super fijn dat we nu centraal in de vallei zitten en met de shuttle bus overal naar toe kunnen. Bij de andere campground was het nog een klein uurtje rijden om hier te komen en was het maar de vraag of we de camper ergens kwijt zouden kunnen. 

Arjen wil niet teveel vastleggen dus behalve de 1e nacht in Manteca, Yosemite en Yellowstone zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen. Bryce is ook op het lijstje gekomen omdat we hier de vorige keer geen tijd voor hadden en ik per se Monument Valley wilde bezoeken, maar we kunnen nu tussen Las Vegas en Salt Lake City een overnachting plannen en tja dan is Bryce natuurlijk wel heel gaaf. En warm. Want we willen ook gewoon lekker van het mooie weer genieten natuurlijk! En de kids willen ook wel zwemmen en ik vind de gedachte van lekker bij het zwembad hangen ook wel heel relaxed.

Wat dit keer ook anders is dan 3 jaar geleden is het reserveren van je vliegtuig stoelen. Dit was de vorige keer gewoon gratis en zat bij de reis in, maar helaas moesten we dat nu zelf regelen. En je wilt niet dat we straks op een vlucht van Frankfurt naar San Francisco door het hele vliegtuig verspreid zitten en de kids niet bij ons kunnen. Want de regelgeving is dat per kind 1 volwassene ernaast moet zitten. Maar dat hoeft niet familie te zijn. Dus toch maar de extra kosten voor lief genomen en de stoelen heen en terug vast gelegd.

En verder? Esta  formulieren hebben we geregeld, reisboeken heb ik genoeg, routekaarten ook. Koffers inpakken doen we natuurlijk pas in de week dat we gaan maar er slingert al van alles in huis dat mee moet straks. We zijn er nog niet uit wat handig is voor Jolie, toch een buggy gaan meeslepen of misschien een rug draagzak. Ze is te klein om alles zelf te willen en kunnen lopen, een buggy is niet overal makkelijk mee te nemen, maar een draagzak is ook zo’n groot ding om mee te slepen overal... 

Maar verder zijn we behoorlijk georganiseerd en vooral heel enthousiast over het nieuwe avontuur! 

Voorbereiding 2.0

Met nog ruim 7 weken te gaan is er nog voldoende tijd om de route definitief uit te stippelen, de campgrounds in kaart te brengen die handig zijn, en de checklist af te werken. In tegenstelling tot de vorige keer ben ik ditmaal qua voorbereiding toch wat georganiseerder en ga ik ook een roadbook maken voor deze reis.

Met nog 7 weken te gaan ben ik al in de full planning mode, en heb de 1e reis variant al kant en klaar. (Onzin volgens Arjen, dat kunnen we allemaal wel ter plekke bedenken :)

Nou ik wil graag weten hoe we het meeste uit deze fantastische reis kunnen halen dus vandaar dat ik me al aan het inlezen ben, de blogs en Amerika Forums afspeur om zo de beste route samen te stellen.

De 1e variant neemt ons mee vanuit San Francisco, Yosemite (waar we toch nog een nachtje hebben kunnen reserveren op Wawona campground) en als het weer dan gunstig is in het Noordwesten reizen we vanaf door naar het warme Zuiden, via Las Vegas naar Salt Lake City en dan Grand Teton en Yellowstone om te eindigen bij Seattle waar we nog walvissen willen spotten.

Arjen vond het erg jammer dat we tijdens onze vorige reis pas heel laat in Vegas aankwamen en behalve een ritje over de Strip niets hebben gezien van de stad zelf. Deze route gaat daar dus verandering in brengen. En ach een paar dagen op slippers rondlopen is ook best fijn in de vakantie :)

Voor 14 dagen camperhuur is het wel een hele ambitieuze route, ruim 4000 km maar we hebben onbeperkte Miles dit keer, dus dat zou geen probleem moeten zijn. We blijven op de meeste plaatsen maar 1 nacht, behalve Yellowstone want daar heb je meerdere nachten nodig om het park te kunnen verkennen. Wel hebben we het rijden zo verdeeld dat we op sommige dagen even flink doorrijden, terwijl we op andere dagen korte stukken rijden en meer kunnen zien van de omgeving. Zowiso is het met de kids toch al vaker stoppen bij een playground of iets dergelijks dus dat is ook prima. We hebben met de camper toch alles bij de hand.

Het lastige van de 1e reisvariant is dat er eind april nog veel gesloten is qua wegen en campgrounds door sneeuwval. En zelfs begin mei kan er nog van alles dicht zijn, waardoor we dus 2 reisvarianten gaan maken. Want het is zonde om 1000 mile extra te rijden voor een park dat bijna helemaal afgesloten is en we bibberend van de koud niet uit de camper willen komen. De 2e variant zal dan ook vooral Californië zijn, via Oregon naar Seattle. Maar ik hoop dat we geluk hebben met het weer en dat we ook het moois van Yellowstone kunnen bekijken en nieuwe staten kunnen bezoeken! Want Wyoming, Montana, Idaho en Washington zijn ook heel bijzonder.

Het voordeel is dus dat we het weer in de gaten houden tot een week voor vertrek en pas dan definitief gaan bepalen welke kant we op willen gaan.

Voor de voorpret is het alleen maar leuk, en mijn lijstjes groeien met leuke dingen die we kunnen doen en zien!