It feels like home

De zon zakt langzaam weg achter de grote bomen naast de oever van een rivier. Finn en Arjen zijn nog even aan het voetballen terwijl onze lieve kleine Jolie al in diepe slaap is. Om zeven uur was haar batterij echt leeg en wilde ze heel graag slapen. Dus zit ik hier nu aan tafel met een glaasje wijn, een open raam en in de verte het geluid van verkeer wat langs raast op Highway 120.

Welkom in Manteca, een plaats precies tussen San Francisco en Yosemite in, en voor ons de 1e camping. We zijn er weer!

Wat een onderneming is het toch, en ook al plan je van te voren heel veel de laatste dag voor vertrek moet er opeens nog van alles gebeuren. Als uiteindelijk de koffers echt zijn gepakt nog even een paar uur slaap en om 4 uur iedereen weer op. We gaan met de shuttle van Arjen’s hotel omdat we ook nog onze auto moesten inleveren bij de garage (na de vakantie komt onze nieuwe auto) en dus staan we rond 5 uur bij het Radisson. Finn komt heel trots naar buiten met een tasje gelopen, allemaal leuke (en lekkere )dingen voor de kids als een send off van de collega’s van Arjen. Super lief!

Op Schiphol is de vakantiedrukte al goed merkbaar en na wat wachten her en der kunnen we nog net voor het boarden naar Frankfurt genieten van een ontbijten samen. We hebben er zin in! Voor Jolie is het ook spannend omdat ze natuurlijk de vorige keer nog een baby was en geen idee heeft wat vliegen eigenlijk is. Het zal blijken dat ze er vrij weinig van vindt ? Finn vindt het leuk om naar buiten te kijken of de camera te volgen, Jolie heeft er helemaal niets mee. Ze wil graag een filmpje kijken, slapen of iets eten en ook haar stickerboek biedt genoeg afleiding.

Als we na de overstap in Frankfurt landen in San Francisco is het iets voor 13 uur lokale tijd, 22 uur NL tijd. Helaas viel het flink tegen bij de douane: ruim 500 mensen in een grote hal zonder airco en 4 loketten open. Arjen en ik hebben direct het beeld van 2015 weer voor ons: dat wordt uren in de rij staan wachten. Wat een ellende. Jolie moet halverwege ook nog plassen en Finn staat het huilen nader dan het lachen want ja in een warme hal staan te wachten zonder drinken met al die mensen is niet leuk. Ruim 3 uur heeft het ditmaal geduurd waarbij we bij de bagageband ook nog eens te horen kregen dat 1 van onze koffers naar München was gevlogen in plaats van San Francisco. Stress!!

Gelukkig waren we daarna snel met de shuttle in het Aloft hotel en een verfrissende duik in het zwembad en frisse douche deden wonderen voor iedereen. Het goede nieuws was dat de koffer dezelfde avond afgeleverd zou worden dus fingers crossed. Het was de koffer met speelgoed en onze toiletspullen dus die was wel belangrijk ?

Zullen we wel of niet nog naar de stad gaan? Aan de ene kant wil je niets liever dan slapen in een bed maar aan de andere kant wil je ook graag nog even met de kids iets van de stad zien, dus dat laatste werd het dan ook. In de Bart train vielen Finn en Jolie al voor vertrek in slaap en in de 40 minuten erna werden ze met geen mogelijkheid meer wakker. Een man achter ons vroeg ons uiteindelijk wat we in vredesnaam met die kids hadden gedaan dat ze zo vermoeid waren, haha! En zo raakte ik al weer in gesprek over hoe mooi het is om in the States rond te reizen, en de parken te zien. Hij vertelde dat hij ieder jaar met zijn familie naar Yosemite ging, een beetje bij het kampvuur zitten en de natuur in, het werd niet veel beter dan dat. Een heerlijk vooruitzicht dus voor ons.

En als je dan met de roltrap uit het metro station naar boven komt bij Embarcadero met om je heen torenhoge gebouwen, brede straten die aan de horizon naar boven lopen, de geluiden van een levendige stad dan voel ik maar een ding: it feels like home. San Francisco heeft een bijzondere en gemoedelijke sfeer. Niemand is gehaast, van de rolschaatsers in het park tot de vrolijke groep homo’s en lesbiennes die fietsend en met harde muziek langs je heen komen.
Na een korte ritje met de nostalgische tram komen we aan bij Fishermans Wharf en belandden we geheel toevallig bij ons geliefde Alioto restaurant. Uitzicht op de Golden Gate Bridge? Check! Zonsondergang bij de haven? Check! Clam Chowder Bread Bowl? Check! En 2 vermoeide kindjes? Ook check. Dus na het eten van Fisher en Chips nemen we de kids lekker mee terug naar het hotel. Met een heuse fietstocht door een Amerikaan die uiteraard iets van Nederland weet en ons ondertussen nog wat leuke dingen aanwijst en een mooie foto van ons neemt voor het oude havengebouw. Feitje: het heeft de zware aardbeving overleeft en is daarmee een van de oudste gebouwen in de stad. Nou ja relatief oud dan, want voor Nederlandse of Europese begrippen is niets oud natuurlijk wat uit 1800 komt.

Terug in het hotel stond onze koffer op ons te wachten (gelukkig maar!)en vielen we uiteraard direct in slaap om vervolgens gewekt te worden door de wekker van 6 uur: tijd om de camper op te gaan halen! Road Bear kwam iets voor half acht en in de auto kwamen we nog een Nederlands gezin met 3 kids tegen die vandaag aan een reis van 4 weken beginnen. Jaloers! Hoe fijn is dat zeg, maar goed we hebben nu zelf een super gave route die we ook echt wel in 15 dagen kunnen rijden dus een andere keer maar iets langer denk ik ?

Na de boodschappen en het uitpakken van alle spullen is het nog maar een uurtje rijden naar onze 1e overnachting in Manteca. Een plaatsje waar ik niets van weet behalve dat het heel strategisch ligt op de route naar Yosemite. We vermaken ons vandaag met voetballen, frisbee gooien, rennen op de campground en lekker nietsen. Morgenochtend vertrekken we vroeg voor 2 dagen Yosemite, en het goede nieuws is dat Glacier Point Road is open gegaan, Woohoo! Daar gaan we dus zeker wel even voor omrijden op de 2e dag om al dat moois mee te pikken.