Als we op dinsdagochtend vertrekken vanuit Yellowstone is het plan om binnen 2 dagen in Seattle te zijn. We hebben voor vrijdagochtend een boottripje gereserveerd vanuit Port Townsend om walvissen en orka’s te spotten en tot die tijd zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen.

De teller heeft inmiddels al 2500 Miles aangetikt, meer dan we de vorige keer in 3 weken bij het rondje Zuidwest Amerika nodig hadden... Het is prachtig weer als we vertrekken en het eerste stukje van de tocht neemt ons mee door een mooi stukje Montana, met ranches en mooie huizen aan het water. Wat een ruimte hebben deze mensen toch hier. Het is overal prachtig groen, in de verte ligt sneeuw op de bergtoppen en het rijden gaat lekker snel. Voor de lunch besluiten we te picknicken bij een rest area langs de snelweg, met onze kleedjes gaan we in het gras zitten om wat broodjes te eten. Finn wil ook graag voetballen hier, maar het gras ligt bezaaid met hondenpoep dus niet zo fijn en fris. Omdat het wel echt heel lekker weer is besluiten we een langere pauze in te lassen rond etenstijd zodat we daarna nog een paar uur kunnen rijden. Oorspronkelijk had ik gedacht tot Missoula te rijden, maar daar zijn we al snel voorbij en we vinden het zonde om dan nog een lange dag rijden voor de boeg te hebben. Op richting de volgende staten dus maar.

Als we vlakbij de grens met Idaho zijn zien we een mooie grote rest area waar we de camper neerzetten. Er wordt lekker gespeeld in het gras met de frisbee, en tot onze verrassing wonen hier heel veel stokstaartjes! Wat een feest, de kids gaan op de grond zitten om te kijken of de beestjes ook dichtbij durven te komen en ja hoor, ze komen zo dichtbij dat je ze bijna kunt aanraken. Maar als je een arm beweegt rennen ze gauw weg en duiken in een van de vele holletjes overal. We maken lekkere chili met rijst en gaan aan een van de picknicktafels zitten. Het zonnetje schijnt nog lekker fel en ook de stokstaartjes komen met hun hele families gezellig bij onze tafel kijken. Dat betekent ook dat de kids heel lang over het eten doen want ze worden nogal vaak afgeleid...

Na het eten besluiten we te rijden tot Arjen er genoeg van heeft, hij wil in ieder geval graag de staat Washington halen zodat we woensdagmiddag al in Seattle kunnen zijn ipv donderdag. Ik heb nog een campground bij Spokane gevonden en we besluiten naar Ponderosa Falls te rijden op goed geluk. Als het rond achten is en de zon begint te zakken hebben we opeens weer een uur tijdwinst erbij omdat we weer terug zijn op de Pacifische tijdszone, yeah! We komen met schemering aan bij de campground, waar het wel akelig stil is. Arjen checkt bij de receptie, maar helaas niemand te vinden. Er hangt een briefje dat ze open zijn van 10 AM tot 4 PM, dat geloof je toch niet! Er is geen knopje voor nachtregistratie of een bel dus er zit niets anders op dan maar verder te rijden. We hadden al even online gecheckt maar je kon ook niet reserveren op de dag zelf dus tja helaas.

De kids vallen in slaap en we besluiten niet te ver meer te rijden, volgens de website freecampsites is er een paar mijl verderop een grote rest area waar ook overnacht mag worden. Daar komen we rond 9 uur aan, en dan zijn we ook wel flink gaar van al het rijden vandaag. Want het uurtje tijdswinst heeft ook betekent dat we langer zijn gaan rijden. Inmiddels zijn we dus al wel in de staat Washington, en op nog slechts 3,5 uur van de stad Seattle af. We duiken allemaal snel ons bedje in, en ik slaap heel licht omdat ik telkens het geluid van vrachtwagens en autoverkeer om me heen hoor razen.

Woensdagochtend ontbijten we lekker vroeg met de kids en vertrekken we voor het laatste grote stukje van onze rit. Tenminste, dat denken we dan. We passeren nu een heel ander landschap, vol met akkerbouw en saaie dorpjes. Totdat ik opeens op een grote witte schuur met verf zie staan: Hillary Clinton for America!

Woohoo, we zijn gelukkig wel weer in een progressieve staat. En onze verbazing is even later dan ook groot als we zelfs billboards langs de weg zien staan met Cannabis verkoop. Ok, deze staat is inderdaad heel liberaal. Ook hier verandert het landschap weer heel plotseling, we passeren heuvels en opeens bergtoppen met sneeuw. Bordjes langs de weg waarschuwen voor gladde en ijzige wegen terwijl het toch echt plus 20 graden is, maar we zien inderdaad de stoeltjesliften nog hangen boven de sneeuw dus ook hier was het vast nog niet zo heel lang geleden volop winterseizoen. Als we Seattle naderen besluiten we nog even wat inkopen voor de laatste dagen te doen bij een Walmart die volgens onze navigatie dichtbij is. We slingeren van snelweg naar snelweg en rijden dan opeens een mooie woonwijk in. Een grote high school naast de Walmart heeft flink wat sportvelden er om heen, een atletiekbaan en tribunes. Hoe cool! Bij de Walmart aangekomen is het assortiment vers weer op een dieptepunt. Geen verse groente, fruit, brood of vlees afdeling. Wel 20 rijen met diepvries maaltijden, van ontbijt tot diner. Bij de ene Walmart beland je in een overvloed aan verse producten en bij de andere vraag je je af wat Amerikanen in godsnaam gaan eten. Behalve alle grote familiezakken chips en koekjes natuurlijk. Als Jolie een vrij gezette Amerikaanse mevrouw voorbij ziet komen in ons gangpad wijst ze heel aardig even haar kant op en zegt dan ‘ ik denk dat die mevrouw een baby in haar buik heeft mama’ .... Haha!

We besluiten om niet in de stad te overnachten maar net er buiten zodat we al in de richting van Port Townsend zitten. Ik heb een KOA camping gevonden in Port Angeles, 2 uur van de stad af en vlakbij de zee. We besluiten die kant op te rijden en moeten even wennen aan het drukke stadsverkeer hier, poeh dat is even wat anders dan eindeloze wegen zonder een tegenligger. De navigatie staat ingesteld en stuurt ons naar een veerboot, ok denken we dat is ook wel leuk. Totdat we in de rij staan en bijna 70 dollar moeten betalen voor een oversteek van 20 minuten. Dat gaat we dus niet nog een keer doen. Volgens de weersvoorspellingen gaat het vanavond overal regen dus we zijn er al op voorbereid dat we niet buiten kunnen zitten. Maar wat een geluk, het is droog in Port Angeles. De kids zien op de camping wel iets heel gaafs: skelters, oftewel monster bikes in het Engels. Daar willen ze natuurlijk wel graag even op scheuren, en dat mag de volgende ochtend dan ook. We zitten lekker buiten bij ons kampvuurtje te eten, gooien de BBQ nog een keer aan voor broodjes hamburger en gaan lekker slapen.

Zodra iedereen wakker is op donderdag horen we nog wat laatste regendruppels en als het droog is snellen de kids naar de skelters toe. Er is een mooie kleine voor Jolie en een grotere voor Finn. Uiteraard met helmpjes op komen ze aangescheurd naar de camper. Vooral Finn dan, want Jolie heeft nog wel een paar duwtjes nodig op deze gravel ondergrond. Ze vinden het heerlijk.

We pakken daarna de spullen in en besluiten nog 1 uitstapje te maken: het Olypic National Park waar een gematigd regenwoud te vinden is. Finn heeft thuis al in mijn boekjes gekeken en wil heel graag naar dit grote bos met al die hoge bomen en die grote omgevallen boom. Alsof we die ooit zouden kunnen vinden, maar goed. Ik wil zelf ook graag het regenwoud zien, omdat ik van meerdere mensen heb gehoord dat het erg heel sprookjesachtig is. Arjen stemt met lichte tegenzin in, hij wilde liever al naar Port Townsend en daar een beetje luieren. Maar volgens de navigatie is het maar 40 Miles rijden.

Helaas zijn er wegwerkzaamheden en moeten we omrijden via een kronkelige weg door stromende regen in het regenwoud. 95% van het park is namelijk ongerepte wildernis dus er zijn maar een paar wegen die je een stukje het park in leiden. Na 2,5 uur rijden komen we aan bij Sol Duc Hot Springs, en we verbazen we ons erover dat je in dit park klaarblijkelijk zonder geldige kaart mag rijden, de toegangspoortjes zijn onbemand en open. We stoppen bij een uitkijkpunt waar je in de zomer de zalm kunt zien springen in de rivier, nu raast het water ons in moordtempo voorbij omdat al het sneeuw smeltwater wordt afgevoerd. De kids hebben hun poncho’s aan en we lopen op een heel zacht tapijtje. Zo voelt het bos hier, alle bomen zijn bedekt met een groene laag die heel zacht aanvoelt en het is heel stil. We knuffelen een hele dikke boom en lopen weer naar de camper toe waar de regen ons weer verblijdt. Ook de terugweg naar de kust duurt langer door werkzaamheden en zo tellen we uiteindelijk tot weer 7 uur onderweg zijn totdat we op onze prachtige campground Fort Worden staan.

Het oude Fort is op 6 minuten rij afstand van de haven waar onze boot vertrekt en heeft ook een mooi campground aan de zee. Daar zetten we onze camper neer en genieten we van het lekkere weer. We lopen naar het oude Fort toe, het is gebouwd in 1918 en heeft maar heel even dienst gedaan, en vanaf daar lopen we naar een prachtige oude vuurtoren. Jolie wil er graag in klimmen, maar helaas dat mag niet meer. De vuurtoren stamt uit 1898 en wordt sinds 1976 niet meer gebruikt. Wel is het huisje bewaard en de vuurtoren heeft nu een automatische licht dat aangaat. Het ziet er heel mooi uit, zo op de punt van het schiereiland waar we zijn. We kunnen ver kijken, en Arjen ziet een zeehondje boven water komen. De kids willen ook graag even met hun voeten het koude water proberen, dus hup de schoenen en sokken gaan uit en ze gillen het uit van plezier met blote voeten in het steenkoude water.

Bij het eten komt er zomaar opeens een hertje langs gewandeld en zien we de zon langzaam ondergaan. Man man, wat een contrasten weer op 1 dag. Van regen en eindeloze kronkelige wegen langs aftandse huizen naar een idyllische plekje waar de licht spekkie kleuren krijgt en je de zee kunt ruiken. Arjen is blij dat het rijden nu klaar is, en hij morgen lekker op de boot zit met een prachtig zonnetje. Groot gelijk heeft ie natuurlijk, aangezien hij alles rijdt en ik er vooral gezellig met mijn boekjes naast zit.

Bij het ontbijt huppelt er een konijntje langs en we zijn keurig op tijd bij de boot. Het is een kleine groep toeristen vandaag, 28 dus prima te doen. De kapitein vertelt ons wel dat de zee eerst behoorlijk ruw zal zijn door de sterke Westenwind van gisteren en dat het later op de dag kalmer zal worden. Jolie vindt het fantastisch als de boot over het water stuitert en wil ook graag een stukje taart. Bij deze boottocht hoort namelijk ook de schijnbaar befaamde Chetty’s blueberry buckle: een soort bosbessen plaatkoek. De geur van kaneel is alleen al goddelijk. We bestellen de taartjes en inderdaad: dit is wel echt een hele lekkere taart. We krijgen het recept mee in een boekje over het familiebedrijf. Ondertussen stoppen we bij een rotseilanden dat bezaait ligt met zeeleeuwen. Bovenop elkaar gestapeld genieten ze van het zonnetje. Arjen heeft ondertussen zijn verrekijker, camera en videocamera paraat want hij komt toch echt voor andere beesten. Helaas is er niets te zien, hoever we ook varen. We komen ook dichtbij de Canadese kust en zien het stadje Victoria liggen, maar geen walvis of orka in de buurt.

De kapitein is in contact met andere bootjes en hoort dat er de andere kant op wel een grote groep walvissen is gespot, dus wordt onze boottocht verlengd en varen we ook die kant op. En ja hoor, daar zitten de walvissen eindelijk! Minkey walvissen van zo’n 10 meter lang. Fantastisch vinden de kids het, want ze zitten aan alle kanten van de boot. We genieten van het zonnetje op de boot en nemen de koude wind maar even voor lief erbij. De kapitein wil nog even weten wie er vandaag het verste van huis is, een echtpaar uit Florida steekt hun hand op. Ja, poeh dat is wel heel ver van Seattle af. Ik steek ook mijn hand op en meld dat wij nog net ieder verder van huis zijn, WoW the Netherlands? Dat is wel heel bijzonder.

Als we van boord zijn rijden we terug naar Fort Worden omdat we graag nog een nachtje bij zee willen zijn, maar helaas het hele weekend is al volgeboekt. Ze raadt ons aan om naar het andere schiereiland te rijden waar een soort gelijk natuurpark is: Fort Flagler. Een uurtje rijden later komen we bij de ranger aan en hij heeft goed nieuws: er is nog plek maar we moeten snel zijn omdat er 1 nog maar plekje bij het water met een full hook beschikbaar is. We racen dus naar de zee en nummer 50 is nog beschikbaar! Pal aan het water, winkeltje ervoor en speeltuin voor de kids. Jolie en ik blijven achter terwijl Arjen met een slapende Finn terugrijdt naar de ranger om te betalen.

Wat een uitzicht! We zien zelfs onze vuurtoren van gisteren nog in de verte opdoemen. Arjen rent naar het winkeltje terwijl er net een mevrouw naar buiten wandelt. Ze is al gesloten want ze moet naar de Walmart nieuwe ingrediënten voor de hamburgers halen, als Arjen haar vertelt dat we alleen wat hout nodig hebben voor ons laatste kampvuurtje is ze direct om. Geen probleem, dat kan ze wel regelen. Als Arjen dan ook nog vertelt waarschijnlijk niet genoeg cash meer te hebben en haar pin systeem al afgesloten is is het nog mooier: ook geen probleem, alles wat hij heeft is genoeg. En zo verdwijnen onze laatste losse dollars en steken we nog 1 keer een mooi kampvuur aan. De marshmallows gaan aan de stok, in het geval van Finn wel 3 tegelijk, want ja alles moet op. De kids vermaken zich met Arjen in de speeltuin en met de frisbee en voetbal, terwijl ik snel de spullen inpak en de camper opruim.

Als het zonnetje ondergaat lopen we nog even naar het water toe en bedenk ik met hoeveel meemoed ik dit prachtige land weer moet gaan verlaten. Als ik aan de kids vraag of ze hier ook willen blijven wonen is het antwoord nee, want dan moeten ze de buurpoes missen! Haha, die poes is niet eens van ons. En de familie natuurlijk. Ook Arjen wil er nog niets van weten, hij vindt de natuur prachtig en de ruimte en eindeloze uitgestrekte valleien indrukwekkend, maar het eten is verschrikkelijk en ja ze hebben wel Trump aan de macht geholpen.

Zaterdagochtend staan we om 6 uur op, we ontbijten en gooien de laatste spullen in de koffer of prullenbak. Het is nog 2 uurtjes terug rijden naar Road Beat en dit keer willen we niet meer met de ferry dus rijden we ook iets om. Maar gelukkig is het prachtig weer en lekker vroeg en genieten we van de mooie rit naar Tacoma. Ditmaal over een tolbrug waar we niet voor hoeven te betalen? We tanken de camper nog 1 keer vol, man man wat een geld gaat er aan benzine doorheen in 2 weken. De gastank moet ook gevuld worden maar bij de Shell naast Road Bear heeft de man daar geen tijd voor, geen probleem gelukkig als we bij Road Bear aankomen. Ze hebben al meerdere klachten daarover gehad en we hoeven dit keer maar 3 dollar bij te betalen voor het gebruik van de generator. Dat is wel wat beter dan de 650 van de vorige keer toen we mijlen etc alles moeten bijkopen. Nu was dat allemaal inclusief.

Binnen bij Road Bear ontmoeten we een Australisch echtpaar die al 7 weken op reis zijn geweest en maandag terug vliegen naar Brisbane. Op de vraag waar wij vandaan komen antwoord Arjen dat we uit Nederland komen. De man had inderdaad al een Europees accent bij Arjen ontdekt. Maar ben ik dan Amerikaanse? Woohoo! want ik klink namelijk niet Europees maar Amerikaans. Nou kijk, dan heb je toch niet voor niets een dure universitaire studie American Studies gedaan :)

De kids vinden nog een hoepel en een bal in de hoek met spullen voor volgende kampeerders en Arjen tekent de bon af dat we 3050 mijlen hebben gereden en de camper in goede staat hebben terug gebracht.

Wat een reis, wat een indrukken en wat was het bijzonder. We hebben genoten van het reizen samen met de kids en vooral Yellowstone was een hoogtepunt. Nu duizenden foto’s en filmmateriaal rijker vertrekken we voor een hele lange reis terug naar NL. Van Seattle naar Frankfurt en Frankfurt naar Amsterdam. Ruim 17 uur reizen en 9 uur tijdsverschil....

Wel heel erg heftig en intens omdat we zoveel wilden zien binnen zo’n korte tijd. Alle Amerikanen keken ons verwonderd aan als we vertelden wat we allemaa al hadden gezien en nog van plan waren te zien. Een stel uit New York was voor het eerst van hun leven in Yosemite, en hadden nog niets van de parken gezien.

Tja, Amerika is groot. Fascinerend en mooi, en ondanks Trump heb ik geen ander Amerika gezien dan 3 jaar geleden. Iedereen was vriendelijk, behulpzaam en aardig. Dat hou ik dan maar vast tot we door het Trump tijdperk heen zijn en alles weer normaal kan worden.

We will be back!